சிரிப்புப் புயல் சித்ரா- கண் கலங்க வைத்த நிமிடங்கள்.

                        கடந்த ஒரு மாதமாக நெல்லையில் மையம் கொண்டிருந்த சிரிப்புப்  புயல்,அமெரிக்காவை நோக்கி அதிவேகமாக நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. ஆம், இன்று தன குடும்பத்துடன்,சித்ரா  வானில் பறந்து கொண்டிருக்கிறார். 

       

இந்த நெல்லை பதிவர் சந்திப்பு நிகழ்ச்சி இன்று விருட்சமாக வளர்ந்து பரவிட, விதை இட்டவர் அன்பு தங்கை சித்ரா. அமெரிக்காவிலிருந்து புறப்படும் முன்னரே, அண்ணா, பதிவர் சந்திப்பு எப்போ, எப்போ என்று கேட்டு நாளும் ஒரு மெயில் அனுப்பி வைப்பார்.
                                 சித்ராவின் இனிய குணமே, சிரிப்புத்தான். அவர்,  பதிவர் சந்திப்பு முன்னேற்பாடு  கூட்டத்திற்காக வந்த போதுதான், முதல் முதலாக நேரில் சந்தித்து கொண்டோம். ஒரு தாய் வயிற்றில் பிறந்த பிள்ளைகள் மத்தியில் இருக்கும் பாசத்தை மிஞ்சும் நேசம் காட்டினார், சக பதிவர்களிடம். அந்த சிரிப்பு புயலின் இதயம் கூட,  சோகத்தில் மூழ்கிய சம்பவங்களும் நெல்லையில் நடந்தது.

 

                                    ஆம், பதிவர் சந்திப்பு முடிந்த அடுத்த வாரம், நெல்லையில் உள்ள அன்பு ஆசிரம  குழந்தைகளுக்கு, உணவு தயாரிக்கும் பாத்திரங்களும், புத்தக பைகளும் வழங்க சென்றபோது, சிரிப்பு புயல் முகத்தில், முதல் முதலாக சோகம் சொந்தம் கொண்டாடியது. அந்த பிஞ்சு உள்ளங்கள் உண்ணும் உணவிற்கே திண்டாடிய காட்சிகள், அவர் மனதில் பல மாற்றங்களை கொண்டு வந்ததை நான் கவனிக்க தவறவில்லை.

                            பைகள் வழங்கி வெளியில் வந்ததும், சித்ராவும், கௌசல்யாவும்  என்னிடம் கேட்ட கேள்வி: அண்ணா, நம் வீட்டு  குழந்தைகள், நட்சத்திர உணவகங்களில், நாசூக்காய் உணவருந்தி, நாவிற்கு ருசியில்லை என்று உணவை உதாசின படுத்துகின்றனர். இங்கோ, ஒரு வேளை உணவிற்கும், உடுக்கும்  உடைகளுக்கும், படுக்கை விரிப்புகளுக்கும் பரிதவித்து போகின்றனரே, வேலை முடித்து, வெளியிலிருந்து வரும் அப்பா, இன்று என்ன தின்பண்டம் வாங்கி வந்துள்ளார் என்று எதிர்பார்க்குமே குழந்தைகள். இந்த பிள்ளைகளுக்கு, தின்பண்டம் கூட வேண்டாம், உண்ண உணவு கொடுக்க உற்றார், உறவினர் கூட இல்லையே, என்ன கொடுமை இது என்று சொன்னபோது அவர்கள்   விழிகளில், சிறு துளி நீர்,  சிதறிடக் கண்டேன். எனவேதான், பதிவர் சந்திப்பின் தொடர்ச்சியாக, அந்த பள்ளியின் தரத்தை உயர்த்துவதை லட்சியமாக எடுத்து கொண்டோம்.
                          நேற்று மாலை, நெல்லையிலிருந்து விடை பெற வந்தபோது, இரண்டாவது முறையாக, அந்த சிரிப்பு புயலின் முகத்தில், சோகம் சிறிது இளையோடியதைக்கண்டேன். எனது விழிகளும், அந்த நிமிடங்களில் பனித்தன. பெற்றெடுத்த அன்னை வேறென்றாலும், உற்ற தங்கையை, உடன் பிறந்த சகோதரியை, கரம் பிடித்த கணவன் வீட்டிற்கு, வழியனுப்பும் மன நிலையே என்னிடமும் இருந்தது.

                   பதிவர் சந்திப்பு அறிமுக உரைகள் இத்துடன் நிறைவு பெறுகிறது. தொடர்ந்து பதிவர்கள் தத்தம் வலைப்பூ குறித்தும், வலைதள அனுபவங்கள் குறித்தும் பேசிய பதிவுகளை, யூ டியூப் மூலமோ, மாற்று முறைகளிலோ, ஒரே பதிவில் காணும் வகையில் பதிவேற்றம் செய்ய முயல்கிறேன்.அதற்காக,  அடுத்த வாரம் வரை  பொறுத்திருங்கள்.