சென்னையில் சிறு பதிவர் சந்திப்பு.

சத்யம் வளாகத்தில் சிவாவை எட்டி உதைத்த பெண்

இதன் முதல் பாகம் இங்கே. 

                               ஆம், அடுத்து என்னை சிவா அழைத்துச்சென்ற இடம். சத்யம் தியேட்டர்.வாங்க சார் படம் பார்க்கலாமென்று வழக்கு எண்.18/9ல்  வசமாய் சிக்கவைத்துவிட்டார். இப்போதெல்லாம், தியேட்டர் சென்று படம் பார்ப்பதென்பது, மிக அரிதாகிவிட்டது.ஆனால், சத்யம் வளாகம் சென்று சினிமா பார்த்ததும், ஓர் அனுபவம்தான். அத்தனை சுத்தம். விகடனில் 55 மார்க் வாங்கிய படம்.  இருக்கையை விட்டு எழுந்து செல்ல மனம் வரவில்லை. சத்யம் வளாகத்தில், புகைப்படம் எடுக்க அனுமதியில்லையாம். கிடைத்த கேப்பில், சிவாவை ஒரு நாட்டிய வால்போஸ்டருக்கருகில் நிறுத்தி நான் எடுத்தபடத்தைப் பார்த்தபோது, அப்பெண் சிவாவை எட்டி உதைப்பது போன்று அமைந்திருந்தது.

இவையெல்லாம் சிவா மட்டும் உணவருந்திய பாத்திரங்களில்லை!

                              படம் முடிந்ததும், தாஜ் ஹோட்டலில் மதிய உணவு. செம கட்டு. சென்னை வரும் வெளியூர் பதிவர்கள் கவனிக்க. வருமுன் சிவாவிடம் சொல்லிவிட்டால், வார இறுதியில் இப்படி வெளியே அழைத்துச்சென்று, கௌரவப்படுத்துவது அவர் ஸ்டைலாம்! அடுத்த நாள் சிபிக்கும், சிவா இப்படியோர் இனிமையான விருந்தளித்ததாகத் தகவல். சிபி பதிவில், விரைவில் எதிர்பார்க்கலாம். அப்போதே, மாலை ஐந்து மணி நெருங்கியது.

உண்ட மயக்கத்தில் தாஜ் ஹோட்டலில்.

                   தாம் கேபிள்ஜியுடன் அவரது வாகனத்தில் வருவதால்,மெரினா காந்திசிலைக்கு,ஆட்டோ பிடித்து, மினி பதிவர் சந்திப்பிற்கு எங்களை வரச்சொன்னார், திரு.கே.ஆர்.பி.செந்தில். அவர்கள் ஷேர் ஆட்டோவில் வருவதாக சிவா சொன்னார். ஆட்டோவில் ஏறி, காந்தி சிலையை அடைந்தோம். 

கேபிள்ஜி வந்த ஷேர் ஆட்டோ

சிவா சத்யமாக “பாஸ் பாஸ்”தான் போடுகிறார்.

கடற்கரை காந்தி சிலை

காந்தி சிலை முன்பு காவல்துறை ஆர்கெஸ்ட்ரா.

                   

                                   விடுமுறை நாட்களில், காவல்துறை ஆர்கெஸ்ட்ரா காந்திசிலை முன் வாசிப்பது வழக்கமாம். அதனை சிறிது நேரம் ரசித்துவிட்டு,   கடற்கரையில் அலைகளை(!) ரசித்துக் காத்திருந்தோம் , நண்பர்கள் வருகைக்காக. முதலில் வந்து சேர்ந்தது திரு.ஆரூர் மூனா செந்தில். கடந்த வாரம் ரயில்வே பணியில் சேர்ந்ததையும், வடநாட்டவர் ஆதிக்கம் எப்படி ரயில்வேத்துறையில் பெருகிவருகிறதென்பதையும் சொல்லி பதைபதைத்தார். தமிழகம், வந்தாரை வாழ வைக்கும் பூமியல்லவா!

ஆரூர் மூனா செந்திலுடன் நான்

                         அடுத்து வந்து சேர்ந்தவர் அஞ்சாசிங்கம் செல்வின். செல்வினுக்கும், சிவாவிற்கும், சேனல் போட்டி ஒன்று நடைபெறுவதை அவர்கள் பேச்சிலிருந்து அறிந்துகொண்டேன்.  சிவகுமார் சிலுவைகுமாராகிறாராம். விபரமறிய அலைபேசியை நாடுங்கள். அருகிலிருந்த கடையிலிருந்து சிவா,செல்வினுக்கு,அடிக்கடி குளிர்ந்த நீர் வாங்கிக்கொடுத்து குளிர்வித்துக்கொண்டிருந்தார்???திருவாளர்கள் சென்னைபித்தன், சிராஜ், காவேரி கணேஷ், ஃபிலாசபி பிரபாகரன் ஆகியோரிடம்,சிவா செல்லில் தொடர்பு கொண்டார். ஃபிலாசஃபி தவிர மற்றவர்களிடம் செல்லில் பேசினேன். சற்றே தாமதமாய் ஃபிலாசஃபி வந்தார். 

ஆரூர் மூனா செந்தில், ஃபிலாசஃபி, நான், செல்வின்

                ஃபிலாசஃபி மேட்னிஷோவில், கலகலப்பு படம் பார்த்துக்கொண்டிருந்ததால், அலைபேசியில் பேசமுடியவில்லையென்றார். கூட்டம் களை கட்டியது. டிராஃபிக்கில் மாட்டி, மிக காலதாமதமாய் தலையும், தளபதியும் வந்துசேர்ந்தனர். கடற்கரை வந்தபின்னரும், அவரது நானோ காரை பார்க் பண்ணமுடியாமல் சிரமப்பட்டார் கேபிள்ஜி. மஞ்சள் நிறமாயிருந்த அதைத்தான், கேபிள்ஜியின் ஆட்டோ என சிவா கலாய்த்துக்கொண்டிருந்தார்.

ஃபிலாசபி,நான்,கேபிள்சங்கர்ஜி(தலை), கேஆர்பி(தளபதி),செல்வின் .
ஃபிலாசஃபி நகம் கடிப்பதேன்???’கலகலப்பு’ கிளுகிளுப்பானதாலோ!

              

                           

                            தலையும், தளபதியும் வந்தவுடன் கூட்டம் களைகட்டியது.  சென்னைப்பதிவர் சந்திப்பு,  அதில் செய்யப்போகும் சமூக சேவைகள், சினியுலகம் என பல தளங்களில் பேச்சு வலம் வந்தது. கேபிள்ஜியை சந்திக்குமுன், அவரெல்லாம் இவ்வளவு எளிமையான மனிதர் என்று நான் எண்ணவில்லை. இத்தனை உயரங்கள் எட்டிய பின்னும், இன்னும் மனிதரிடம் எளிமையும், மனிதமும் எக்கச்சக்கம். கேபிள்ஜியின் அடுத்த பரிணாமமான வசனகர்த்தா, இயக்குனர் போன்றவை குறித்தும் பேசினோம். 

                                    நேரம் செல்லச்செல்ல, நாம் சென்று சேர வேண்டிய இடத்திற்கு வாகன வசதி கிடைக்காமல் போய்விடுமோ என்ற கவலை என்னைத்தொற்றிக்கொண்டது. எனினும், கலந்துரையாடலின் கலகலப்பு, காலத்தையும், கவலையையும் மறக்கச்செய்தது. முடிவில், தி.நகர் வரை, கேபிள்ஜி அவரது ஆட்டோவில் என்னையும், சிவாவையும் கொண்டுவந்து விட்டுச்சென்றார். காலைபோல், மெயின்ரோட்டிலிருந்து இரண்டு கிலோமீட்டர் நடந்துவந்து வீடு சேர்ந்தேன். நான் வீடு சென்று சேரும்வரை, சிவாவின் அன்பும், செல் அழைப்பும் என்னைத்தொடர்ந்து கொண்டேயிருந்தது. மறக்க முடியாத நாள் அது.